YILMAZ ERDOĞAN

• Aşk Hayatı
  
  sevmek gibi geliyordu her şey,
  sevmek gibi gidiyordu kadın
  adının anlattığı, canın teni yakmasıydı,
  bir bulut evet ama aslolan
  bulutun suyu yağmasaydı...
  
  "bir insanı sevmekle başlıyordu her şey"
  ve boşanmak için
  en az iki şahit gerekiyordu!
  
• Büyüyorum
  
  büyüdükçe,
  sentetik zamanlara
  kangren ayaklar bastım,
  izi kaldı
  ömrümün...
  
  kara çaldılar yüzüme
  bütün kara parçalarında
  elbette
  "afrika dahil"
  parça başı çalışan
  kiralık katildi zaman
  
  gülüşüm sivas yangını
  ağlarsam kızma...
  ölmek bile
  yakışıyor bazı adama...
  
• Çöl Daha İyi !
  
  çöle kıyısı olan kentlerin
  limanları sıkıcı olur
  kuş uçar gemi geçmez,
  kervan zaman içinde.
  böyle kentlerde insan
  fırtına gibi sever,
  sevdiği için ağlamayı.
  
  hangi türküde sevmekten bahsedilse
  ben hicaz olurum
  elimi ıslatır elinin teri
  ziyan olurum
  
  seni sevmekle ıslanır akşam sefalarım
  hangi türküde sevmekten bahsedilse
  bu çölde ben
  "şair burada yaşadığı kenti çöle benzetiyor" da
  bahsedilen şair olurum!
  
• Gülüşün
  
  gülüşünde bir mana var
  saklayamazsın
  sarılışında ne düşler
  ne düşükler
  sakınamazsın
  
  aynı yolları,
  kimsesiz mekanları
  birlikte özleme hasreti...
  yalnızlığımın dert ortağı gastrit...
  
  gülüşünde bir mana var
  saklayamazsın
  
  bütün iç savaşlarda
  rehin alındı bu yürek
  kandıramazsın
  
  hangi çekilişin
  büyük ikramiyesi bu,
  en uzak sevişmelerin
  yeni yetme utancı
  lakin aşk
  biraz da utanmaktır yaşamaktan...
  sakınamazsın...
  yeni yetmelik işine gelince
  o zaten hepimizin gizli öznesi
  Türkçe'de var
  bazı dillerde yok
  
  gülüşünde bir mana var
  saklayamazsın
  kime niyet kime felaket bu aşk
  anlayamazsın
  
  ödümüz patlıyor acı çekmekten
  oysa
  biraz da acıdır
  aşkın mayası...
  kaçınamazsın...
  
  gülüşündeki manayı saklayamazsın
  tutunacak verimiz yok
  resmi tutanaklarda
  
  gülüşünde bin yıllık hasret var
  saklayamazsın
  .........................................
  
  bu yazık karşılaşmanın
  alnımıza çakılıyor anafikri :
  
  aşka cesaretimiz yoksa
  başka zaman görüşürüz!
• Hepsi Bu
  
  değişen ben değilim
  dönüşen savaş
  yaşlanmakla ıslanmak aynı şey:
  
  bir yağmurun gölgesinde ihtiyarlamak
  
  şimdi ölüm bile yetmiyor
  acılarımızı tartmaya
  dostlar
  alıngan bir sahili pinekliyorlar
  bir merhaba'yı bıçaklar gibi artık
  selamlaşmalar
  
  değişen ben değilim
  dönüşen savaş
  
  artık zaman bile yetmiyor
  yaşadığımızı sanmaya
  
  yine de ışıklar bu kenti
  güzelmiş gibi gösteriyor
  geceleri...
  
  geceler...
  yani
  Ahmet Haşim'in kafiyeleri...
  
  seni aklıma düşüren
  yerçekimi değil
  yalancı yıldızlar
  öyle uzaksın ki
  üflesem soğuyacaksın
  sarılsam okyanus
  
  bir aşka yetecek kadar
  ve anımsatacak kadar
  sebepsiz bir ölümü,
  acılarımız
  ve kafiyelerimiz var...
  
  işte hepsi bu kadar...
  
• Kardiyoloji
  
  kalbim bir etten organ sadece
  kalbim yüreğim olur,
  sen gelince...
  
• Mevsimlik Şarkı
  
  kanıyor takvimden gamsız ağaçsız
  evlatlarını döver gibi seven bir sonbahar
  güvertesinde adresini şaşırmış
  kayıp bir nisan yağmuru
  
  ömrümün sol anahtarısın
  hazan makamının kapısını açan
  ne nisanlar gördüm ben
  ilkbahardan kaçarken
  bir mızrapa tutunan
  
  ne bileyim ben
  böyle bir şeydir herhalde
  bir mevsimin şarkısı
  ya da mevsimlik bir vivaldi sancısı...
  
  ekim kasım işlerini öğrenirken bir keman
  ağlamayı bir de,
  şarkıya söz yürür,
  yeşile aldanır suyun kudreti
  ve sen hiçbir zaman
  sol anahtarı yaptıracak bir çilingir bulamazsın
  bana kalırsa sen,
  ömrünün sonuna kadar,
  o şarkının kapısında kalacaksın!
  
• Sana Kalan Saz
  
  sana
  yaralarımdan çiçekler,
  ilk yardım geceler biraz da
  ve yangında kurtarılması imkansız acılar
  bırakıyorum...
  
  seni özümün gizinde saklıyorum...
  bütün aşklarımın izlerini sayıklayarak
  ve aldatarak tüm sevdiklerimi,
  
  sana
  cinayetimin ipuçlarını bırakıyorum...
  vasiyeti olmayan ölüler ülkesinden
  (türkülerin sırtındaki muamma!)
  yazık bir nakarat bırakıyorum sana
  
  "ben sana gülüm demem
  gülün ömrü az olur"
  
  öç biter,
  biter şarkı,
  
  yaz olur...
  
• Susuştu Yüzün
  
  bu ufukta bitiyor yüzün
  ve başka bir gökyüzü başlıyor
  komşu ellerle sarmalanıyorsun
  yanıyorsun...
  
  ne kadar övülsen az
  avazım çıktığı kadar susuyorum
  ismindeki sesli harfleri
  
  mayınlı bir gülümsemeyle
  senin karasularında olmak,
  üstünde ilkbahar bir entari,
  sanki
  yeniden
  eski bir öyküye başlamak...
  
  yüzündeki o billur akşam kahvaltısı
  sürgülerken özümü,
  ne kadarını sustuk
  konuştuklarımızın?...
  
• Yasak
  
  yasak bana gözlerini anlamak
  ellerin
  bana yasak
  
  ah olaydım
  gözünde yaş
  fikrinde telaş
  düşünce suçun
  beraatin olaydım
  
  fakat yasak
  yasak bana gözlerini anlamak
  ellerin bana yasak
  
  ah olaydım
  yüzünde sürgün
  yatağında mülteci
  vatanın
  anayurdun olaydım
  
  fakat yasak
  yasak bana gözlerini anlamak
  ellerin, uyruğum
  bana yasak.............
  
• Yaşayabilme İhtimali . . .
  
  soğuk ve şehirlerarası
  otobüslerde vazgeçtim
  çocuk olmaktan
  ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  Ben seninle bir gün Veyselkarani'de haşlama
  yeme ihtimalini sevdim.
  
  İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
  (Ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o
  zaman) özlemeye başladım herkesi... Ve bu hasret öyle
  uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım
  sonra...
  
  Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı...
  Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
  
  Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan
  kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık...
  Ben doktor
  oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
  Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu,
  pütürlü duvarlara ve Türk Dil Kurumu'na inat bir
  Türkçe'yle... Ağbilerimizden öğrendik, Ş harfinden
  orak çekiç figürleri türetmeyi...
  
  Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
  Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu
  haber bültenleri...
  Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben.
  Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim...
  (Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik
  dikenleri saymazsak...)
  Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu... Ve belli bir
  saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber
  bültenleri... Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim...
  Ve hiçbir mahkeme tutanağında geçmedi adım...
  Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm
  sadece...
  
  
  Sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama
  sen yoktun.. Ben, senin beni sevebilme ihtimalini
  seviyordum, suni teneffüs saatlerinde... Okul servisi
  seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine
  götürüyordu... Ben, senin benimle Tunalı Hilmi
  Caddesine gelebilme ihtimalini seviyordum...
  
  Ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.
  
  Yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır
  Gevrekliğini... Sonra otobüs oluyordum,
  kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü...
  Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum Muş
  ovasının yalancı maviliğini... Otobüs oluyordum bir
  süre... Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum,
  yanağım otobüs camının garantisinde...
  Otobüs oluyordum... Bir ülkeden bir iç ülkeye...
  Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum...
  
  Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın
  listesinin... Korkuyordum... Sonra iniyordum otobüsten...
  Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün
  en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu
  koşuyordum... Çünkü sonunda annem oluyordum babam
  kokuyordum sonunda...
  
  Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim,
  çocuk olmaktan...
  Ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  Ben seninle birgün Van'daki bir kahvaltı salonunda...
  Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)
  bir yol üstü lokantasında...
  Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay
  kıvamında bakan Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak
  damında...
  Ben seninle herhangi bir insan elinin terli
  coğrafyasında olma ihtimalini sevdim...
  
  
  Ben senin,
  beni sevebilme ihtimalini sevdim !